“Een miskraam? Nou gelukkig maar dan he!”

Bam! Die kwam binnen. Een fijne reactie die ik kreeg toen ik vertelde over mijn miskraam. Nou krijg ik wel vaker bizarre opmerkingen, en schijn ik nooit te willen praten – onbegrijpelijk met de reacties die ik krijg als ik wel wat zeg -.

Miskraam

Een tijdje geleden heb ik een miskraam gehad. Dit heb ik niet uitgebreid gedeeld, en vooral in heel kleine kring gehouden. Nu ligt nog een kindje absoluut niet in de planning, want mijn lichaam kan het fysiek niet meer aan. Toch doet een miskraam erg veel pijn. Niet eens echt fysiek, maar wel mentaal. Ik heb de 2 meest geweldige meisjes van de planeet in huis, en ik weet ook heel goed wat voor kindje het had kunnen zijn. Ik maak me een voorstelling of het een jongen of een meisje zou zijn, zou het krulletjes hebben of van die mooie groene ogen als mijn meiden? Zou hij/zij ook zo grappig en ondeugend zijn geweest?

Het was totaal onverwacht, ik wist niet dat ik zwanger was tot ik met mega krampen de hele nacht op de bank lag, en het gevoel had alsof ik moest bevallen. Die ochtend na weer zo een pijnsteek voelde ik het vloeien. De details zal ik je besparen, maar dit was geen menstruatie. Ook helemaal niet de tijd voor. Zittend op het toilet bedacht ik mij dat dit wel een miskraam moest zijn. Mijn buik is door de laatste bevalling nog steeds opgezwollen, en rare cravings heb ik altijd wel. De ontzettende misselijkheid de hele tijd, kwam door de stress dacht ik.

En idd, het was een miskraam.

Nou snap ik dat het moeilijk is om te reageren als je weet dat iemand echt geen babies meer mag, maar iets meer medeleven had ik van sommige mensen wel verwacht. Niet iedereen was zo bot, maar als je zo vaak verteld word dat het maar beter is zo, dan is het ook maar beter zo. “Gelukkig maar” en “wat zal je opgelucht zijn” of nog erger “nou dat moet je vieren” waren opmerkingen dat ik echt ziek van was.

Want hoewel het niet mogelijk is, had ik ook geen miskraam willen hebben. Ik had helemaal niet zwanger willen zijn. Dit heb je niet altijd voor het zeggen, maar ik vind dat ik toch wel het recht had om er verdrietig over te zijn.

Blijkbaar denken maar weinig mensen daar zo over. Je moet dankbaar zijn voor wat je hebt, en verder niet klagen. Sommige vrouwen kunnen helemaal geen kinderen krijgen, andere vrouwen hebben het pas na 4 maanden dat is pas erg.

Toen ik ongeveer 7 jaar geleden ook een miskraam had, kreeg ik dezelfde botte opmerkingen, de relatie ging niet goed, dus moest ik maar blij zijn. Toen was ik wel al 5 maanden zwanger zonder het te weten.
Beide kleintjes waren niet gepland, maar als ik de kans had gehad, dan had ik net zo veel van ze gehouden als mijn 2 meisjes, dan waren ze even welkom. De laatste had ik fysiek niet aangekund, en dan toch, hoe kun je er niet van houden?

Een plekje

Ik heb ze allebei een mooi plekje in mijn hart gegeven, en denk er best wel aan terug. Ik mag niet verdrietig zijn, of het er nog over hebben. Want het is maar beter zo. Dus soms steek ik voor allebei een kaarsje aan, dat vind ik een mooi moment om te mediteren. Ik ben er niet de hele tijd mee bezig, maar vergeten doe ik het niet.

Ik ben heel dankbaar voor wat ik heb, maar vind dat ik evengoed recht heb om verdrietig te zijn af en toe. Ik denk dat het mij menselijker maakt, en zachter. Ik denk nou eenmaal veel over van alles na. Juist na een verdrietig moment, kan ik extreem gelukkig zijn. Dan hoor ik mijn meisjes lachen en gillen, en ben ik de gelukkigste vrouw op aarde!

Fijne dag!

Liefs xoxo