Oei wat rammelen die eierstokken!

Ik geloof dat met 41 die eierstokken al wel rustig hadden moeten zijn, maar vanmiddag hoorde ik van een goede vriendin dat meestal rond de 3de verjaardag van een kind, je eierstokken weer tekeer gaan. En wow. 

Ochtendmisselijkheid

De afgelopen weken was ik zo mega misselijk in de ochtend. Voeten opgezwollen, lichte hoofdpijn, en vage bloedingen. Ik werd misselijk van de geur van bier, en dronk alleen maar grapefruitsap. Omdat ik dit bij al mijn zwangerschappen heb gehad, was ik dus meteen ongerust. Ongerust ja, want hoe het er bij mij van binnen nu uit ziet, is een zwangerschap niet geheel zonder risico. Eerder erg gevaarlijk.

Ik wilde vandaag een test gaan halen, maar gisteren kwam de teleurstelling verlossing. Bizar eigenlijk dat ik zo snel van alles denk, terwijl ik volgens de artsen zo goed als onvruchtbaar ben. Maar ja, dat verhaal heb ik eerder gehoord, en ondertussen heb ik toch 2 meiden en 2 die we nooit zullen vergeten.

Rammelende eierstokken dus..

Maar goed, die eierstokken rammelen dus flink. Reclames met babies staan garant voor huilen. De afscheid speech van Obama over zijn vrouw Michelle leverde keihard snikken en snotteren op. Foto’s van puppies, en herinneringen van Facebook maken het er niet makkelijker op. Precies 3 jaar geleden was ik hoogzwanger. Toen had ik dat mooie gevoel van een stompende baby in mijn lijf. Toen was mijn buik zo dik omdat er een klein wonder in zat. Een baby waar ik zo enorm verliefd op was, voor ik haar ook maar gezien had. Toen lag Keira nachtenlang kusjes op mijn buik te geven, en te aaien. Dat gevoel is zo bijzonder, zoveel liefde. Als ik babies zie op straat dan kriebelt het in mijn buik. En hoe graag had ik mijn man wel niet nog een zoon willen geven? Een die zijn stamboom voortzet. Die met trots zijn naam en stamboom ring draagt?

Alles in mijn lichaam schreeuwt om een baby. Joh, als het aan mij had gelegen dan had ik waarschijnlijk ook voor dat elftal gegaan. Het feit dat het gewoon niet kan, vind ik best heftig. Ik weet het, het is in het niets te vergelijken met vrouwen die natuurlijk helemaal geen kinderen kunnen krijgen of ooit gehad hebben. Maar alleen omdat die pijn erger is, betekent niet dat mijn pijn er niet is. Ik kan er best verdrietig van worden, ik heb het nog niet volledig geaccepteerd. Terwijl tot voor kort ik er nog keihard tegenover stond. Misschien is nu het verwerkings- erkenningsproces pas echt begonnen. Dat het gewoon echt niet kan? Ik heb 2 zulke geweldige meiden, ik zou er wel 100 van willen. Het enige wat ik echt goed kan – geweldige kinderen maken – kan ik niet meer. Hoe ga je daar nou mee om?