Vanaf mijn eerste menstruatie was ik al zo volwassen om te bedenken dat als ik oud genoeg was voor sex, ik ook de consequenties qua zwangerschappen zou moeten dragen. Ik was als meisje van 10 jaar zwaar tegen abortus omdat je te stom was om zwanger te worden.
Ik was jong, te jong voor mijn eerste menstruatie. Slechts 10 jaar. Op school moesten er prullenbakjes komen want zelfs in de 6de klas was niemand ongesteld. Ik als eind 4de klasser had de twijfelachtige eer om er voor te zorgen dat school voorbereid was op de snelheid dat meisjes in de toekomst lichamelijk volwassen zouden worden.
Ik was het meisje met die dikke tieten..
Tegenwoordig hoor je niets anders meer. 10 a 11 jaar is normaal. BH’s op de basisschool ook. Ik was de koploper om in de 5de klas al met BH A75 te lopen. AA had ik voor het gemak overgeslagen, en toen ik van school ging zat ik al op een B75. Met mijn 16de zat ik zelfs op E75, dat was echt niet grappig. Ik was niet te dik, dus daar lag het echt niet aan. Ik was het meisje met die dikke tieten. Niet met die mooie donkere ogen, of het mooie lange haar. Mijn tieten definieerde voor de meeste wie ik was… zo irritant.
Hoe dan ook, mijn hele leven ben ik zuinig op mijn “purity” geweest. Ik was te jong de eerste keer dat ik daadwerkelijk sex had, maar ik was zwaar verliefd op de mooiste jongen die ik ooit gezien had en ben tot mijn 19de samen met hem geweest. Dus heb er achteraf geen spijt van gehad. Daarna op een hand te tellen vriendjes gehad en bedpartners, waar ik tot de dag van vandaag nog steeds erg trots op ben. Ik wilde geen sex zonder liefde, passie, gevoel of iets. Het had niets met geloof temaken. Sex was iets moois in mijn ogen. Geen lust. Het was de “Liefde bedrijven” zoals ze in de films doen. Dat je na 2 minuten moet opstaan omdat je moet plassen en schoonvegen, zie je niet in de films. Of dat je de eerste 9x (in mijn geval) het hele bed rood bloed, ook niet. Of dat je zo’n dorst hebt na de sex dat je echt niet liefkozend bij elkaar in slaap wilt vallen, laten ze ook op het wittedoek niet zien. Maar goed, sex was een uiting van Liefde voor mij.
Ik las graag alle meiden bladen over het onderwerp en kreeg elke keer weer lachkicken als ik van die “naïeve” vragen las of je zwanger kon worden van de eerste keer, of van blowjobs, of andere zaken zonder dat er daadwerkelijk sex was. Alle sexuele handelingen vielen bij mij onder sex, maar ik snapte toch echt wel wanneer je wel en niet zwanger kon worden. Ik wist zelfs letterlijk wanneer dat bij mij was, want ik had altijd heftige eisprongen die ik letterlijk voelde. Aan de kramp in mijn buik, mijn gevoeligheid, alles.
Zwanger
Ik ben als volwassen vrouw ook in een keer zwanger geworden van mijn kinderen, omdat ik duidelijk kan aanvoelen wanneer mijn lichaam er klaar voor was. Als ik stopte met anticonceptie, was ik in de eerste of tweede maand daarna zwanger. Klinkt ongelooflijk he? Zelfs na 14 jaar Pil slikken. Als een man me aankijkt raak ik al bijna zwanger werd er vroeger gezegd door mijn moeder. Dus ik was extra scherp op anticonceptie. Zelfs mijn oudste dacht dat hij een ongelukje was, omdat ik zo snel zwanger was geworden. Ik heb hem door middel van dagboeken kunnen laten lezen dat hij zeer gewenst en gepland was maar door mijn vruchtbaarheid wel heeel snel in aantocht was. Dat was zelfs voor mij een aangename verrassing, dat verwacht je toch niet na 14 jaar trouw de pil te hebben geslikt. Ineens geloof ik ook de verhalen van meiden die door 1 gemiste pil zwanger werden, of zelfs door de pil heen. (maar dat geloof kwam later)
In mijn gezinsleven met 4 kinderen was ik klaar met zwanger zijn en babies. Mijn man was gesteriliseerd dus ik was niet aan anticonceptie. Na onze scheiding was ik 2 jaar alleen met mijn kinderen. De oudste is bij zijn vader blijven wonen en de jongere kids wonen bij mij. De oudste was 10 en de jongste 4. Ik had mijn handen vol aan ze.
Ik leerde een leuke jongen kennen. Het klikte meteen, te goed eigenlijk. Zonder er goed bij na te denken lagen we in bed. Naakt, ineens, zo snel en spontaan. Ik wist niet wat me overkwam. De passie die ik voelde, het gevoel van weer geliefd worden. Het ging die avond van een zoen naar sex. Gewoon in 1 avond. Al mijn bescheiden en gereseveerde levenstijl verdween als sneeuw voor de zon. En omdat ik inmiddels dik 35+ was, vond ik ook dat ik een keer een gekke uitspatting me kon veroorloven. Het was met een drankje tegen de zenuwen te veel op, en alles ging als een roes, een droom, een stukje film. Ik was vrij, ik schaamde me nergens voor en genoot elke seconde. Tot…. hij weer weg was.
PANIEK… ik zat in mijn vruchtbare periode. Ik voelde na de sex meteen, “Het is raak!” Ik kon dit gevoel niet ontkennen. Dit gevoel heb ik 4x eerder in mijn leven gehad en elke keer was het waar. De volgende ochtend heb ik meteen de morningafterpil gehaald. Geslikt en klaar! nu was het wachten tot mijn menstruatie. Bidden, Bidden en nog eens bidden. ‘” AUB God zorg ervoor dat ik niet zwanger ben ik zal nooit meer zoiets stoms doen, Hoe heb ik dit ooit op mijn leeftijd nog kunnen laten gebeuren???”. Ik word wakker met mijn handen op mijn buik, alsof ik haar probeer te beschermen “hey… dat deed ik in mijn zwangerschappen ook, dit kan niet hoor” ik heb pijn in mijn borsten, voel me misselijk. Zwanger? Of van de morning afterpil? of de stress?
Of God antwoorde weet ik niet, maar op 1 april (ja serieus is echt geen leuke grap) 2 dagen voor ik ongesteld zou moeten worden deed ik toch een test. Mijn onderbuik gevoel zei letterlijk wat de test me liet zien. Een sardistische grap van God of Lucifer, maakt eigenlijk niet uit wie het deed. “ZWANGER”. NEEEEEEE
Abortus
De volgende dag huilend de huisarts gebeld, ze begreep me volkomen. Met 4 kinderen, geen vaste relatie was een 5de kind echt niet aantebevelen! dus op naar de gynaecoloog. Zat ik dan in de wachtkamer, allemaal blije dikke buiken. Ik had het te doen met het kindje in mijn schoot. nee het monster had ik mezelf wijs gemaakt. Het was geen kindje, dat zou ik niet kunnen verdragen om zo te denken. Ik hoopte maar dat ik geen hartslagje zou zien op de echo en geen vorm van een baby. Ik ken de echo’s al te goed, weet precies was ik moet zien. Die verrekte rijstekorrel. En ja hoor. daar was Angel, mijn rijstekorrel. Ze (in mijn ogen) zat er echt! nog vol ongeloof dat ik echt zo stom was om van 1x sex zwanger te kunnen zijn, na het slikken van een morning after pil! Ik was echt in een gemene nachtmerrie. Dit kon niet mijn echte realiteit zijn. Zonder een “buddy” zat ik daar moederziels alleen naar mijn AngelBaby te kijken. Want ik wist, Zij gaat het niet redden in mijn buik. Ik zag God dank geen hartslag (daar was de zwangerschap te kort voor)
Omdat ik nog zo pril zwanger ben en dondersgoed weet dat ik “het” echt niet wil houden als alleenstaande moeder van 4 en er geen 5de bij wil, word ik meteen geholpen zonder een week bedenkt tijd zoals normaal wordt voorgesteld. De dokter vind het ook sneu te horen dat ik door de afterpil gewoon zwanger ben gebleven/geworden. Dat komt (natuurlijk) maar zelden voor. Ik ga naar huis met 3 pillen die ik daar moet inbrengen. En 1 pil die ik die avond nog kan slikken. De pillen die ik moet inbrengen mag ik pas 2 dagen later inbrengen. Die dagen voel ik me zo zwanger, pijn in mijn bekken, rug, borsten en nog altijd zwaar misselijk. Ik reken uit wanneer ik het beste mijn miskraam/abortus kan verwerken. Ja vrijdag, voor het weekend. Mijn kinderen gaan die vrijdag naar hun vader, dus merken niet van dat mama kapot is van de pijn in het weekend. Stiekem geniet ik ‘s avonds in bed dat ik niet alleen lig, ik praat in gedachten met haar. Ik bied haar vooral mijn excuses aan dat ik het zo ver heb laten komen, en dat ik nu voor haar een dodelijke beslissing moet nemen. Ik vraag haar om vergevenis en ook aan God, ik bid elk moment dat ik kan dat Hij me steunt en vergeeft.
Nog steeds weet niemand van mijn huidige lichamelijke en fysieke staat. De ‘vader’ al helemaal niet, want ik wil niet dat ie me eventueel op andere gedachtes brengt. Mijn moeder niet, omdat ik me zo voor mijn domme actie schaam en natuurlijk mijn kinderen niet. Ik kan ze niet uitleggen dat hun zusje niet welkom is.
Op mijn werk (want dat gaat ook gewoon door) krijg ik tijdens een vergadering te horen dat mijn collega zijn tweede kind verwacht. Zijn vrouw is nog pril zwanger net aan 5/6 weken. Dat was werkelijk een klap in mijn gezicht en een stomp in mijn buik.
Na het slikken van de pil die avonds komen mijn twijfels. Hoe kan ik haar dit aan doen. Ik ben zo gezegend met 4 snelle gezonde zwangerschappen en kinderen. Heb alle zwangerschappen voor “moeders voor moeders” trouw weken lang urine opgespaard om andere vrouwen met kinderen wensen te helpen om zwanger te worden. Nu breek ik zomaar een zwangerschap af omdat het me niet uitkomt? Ik? Ik was toch zo volwassen om zelf de consequenties te dragen vanaf mijn 10de? dus waarom niet als volwassen vrouw? Ik wist natuurlijk dondersgoed dat ik het juiste voor mezelf deed in mijn situatie, maar toch, Angel had niet gevraagd bevrucht te worden, zich te nestelen in mijn baarmoeder, en toch ze was er. Tegen alle gevechten van afterpillen en smeekbedes in. Dit moest echt een rotstreek van Lucifer zijn. God zou me dit echt niet aan doen. Zelfs het detail dat mijn collega zijn vrouw uitgerekend was op mijn uitgerekende dag is te cruw voor God (hoop ik innig) God keek waarschijnlijk even de andere kant op toen Lucifer zijn slag sloeg en mij met heel veel problemen en twijfels opzadelde. Ik hoopte maar zo dat God me nu wel zou horen en het vanaf nu goed zo verlopen.
Die donderdagavond bracht ik de 3 pillen in. Vrijdag ochtend begon de ellende van hevige buikpijnen. Even dacht ik weer in mijn bevallingen terecht te komen maar op het moment dat ik het echt te erg vond worden en paracetamols wilde slikken tegen de pijn was het al over. Ik vloeide ook maar amper. 2 dagen en heel licht. Dit kan toch niet alles zijn?? Die dinsdag zou ik op vakantie gaan mijn mijn gezin en moeder. Ik belde maandag voor een controle afspraak omdat ik wederom de zaak niet vertrouwde. Ik mocht meteen komen.
“Lieve heer, laat het weg zijn, laat het weg zijn” Ik lig zeer onconfortabel in de beugels in mijn naakie. De inwendige echo wordt gemaakt. Ze is weg maar er is nog een heleboel “rommel” zoals hij zo leuk zegt. Dat zal de volgende menstruatie wel naar buiten komen. AngelBaby is weg. Zonder dat ik het gemerkt heb. Het voelt onafgemaakt voor mij. Ik geloof het niet, want ik voel me nog zo zwanger. Misselijk, pijnlijke borsten, zelfs mijn bekken en baarmoederbanden doen pijn.
Ik ben op vakantie met mijn moeder en mijn kinderen. Ik zie ze vrolijk en wel spelen in het zwembad van ons resort. De paniek, verdriet en angst krijgt me te pakken. Mijn moeder ziet aan me dat er iets is en vraagt even iets te veel door over het feit dat ik geen contact meer heb met die leuke jongen waar ik zo gek op was. Ik breek en vertel haar het hele verhaal. Met tranen kijkt ze me aan, vol verdriet dat ik dat alleen heb moeten doormaken, waarom ik haar er niet in gedeeld had, en wat een heftige besluiten ik alleen had moeten maken. Ze is het met me eens, het is een goed besluit geweest. Dat stelde me wel weer gerust. Maar ergens mis ik Angel in mijn buik, nog nooit voelde ik me met mijn 5 dierbare om me heen zo alleen.
Terug van vakantie voelde ik me nog steeds niet oke. Zo stom als ik ben doe ik nog een zwangerschapstest en ja hoor. “Zwanger” Ik kan toch onmogelijk nog zwanger zijn? Dan zou Angel 12 weken zijn. Terug naar de dokter en bloedtesten laten doen, bleek de test niet gelogen. het HCG (zwangerschapshormoon) zat nog volop in mijn bloed maar op de echo was Angel echt weg. Nog wel wat bloedophopingen maar geen “vruchtje” zoals ze dat zo klinisch noemen (gelukkig). Het heeft totaal 6 mnd geduurd voor ik een “negatieve zwangerschapsuitslag” had en 9mnd voor ik me weer “normaal” voelde. Tot die tijd, bekkenpijn, flink aangekomen ook, dag en nacht misselijk en pijnlijke borsten. Toen ik mezelf weer een beetje op de rit had hoorde ik dat mijn collega weer vader was geworden. Ik kon amper blij zijn of naar zijn pas geboren zoon kijken. Hun zoon was een week na mijn berekende datum geboren, dus weer werd ik er aan herinnerd net als toen hij elk detail van haar zwangerschap met mij wilde delen, want ik was de enige vrouw in het team en moeder van 4, dus ik zou dat allemaal wel willen horen toch?! Wat zo’n onbeschermde keer sex van nog geen 20 minuten dus wel niet te weeg kan brengen.
Lieve meiden, vrouwen.. het is het echt niet waard. ik ben een half jaar afgesloten geweest van mijn gezin, omdat ik zo met mezelf en Angel in de knoei zat.
Een jaar later op 1 april heb ik nog vreselijk zitten huilen. De keuze was de beste keuze die ik kon maken, maar ik miste haar nog steeds en had liever gehad dat ik dat nooit had mee moeten maken.
My dear AngelBaby, Deze blog is voor jou, het spijt mama nog altijd zo erg, ik hou van je mijn meisje, je blijft me voor altijd dierbaar! Ik hoop dat je het me vergeeft en je waakt over je broertjes en zusjes. Mijn AngelBaby xxx je Mama
